Terug in de tijd.....

Helaas... wat een nacht zeg, die trein bleef maar komen en gaan en de machinist vond het ook nog eens nodig om midden in de nacht flink te toeteren. Daarnaast is Kevin gisteren weer een aantal malen flink geprikt door de muggen hier, dus wegwezen!

Om 9 uur rijden we weg om naar de Hat Creek Ranch te gaan, een historische ranch. Een meisje in klederdracht vertelt ons van alles over deze Ranch en over haar bewoners. Zij laat ons een foto zien van een man en een kameel. Hij had deze kameel speciaal overgebracht omdat kamelen veel meer gewicht kunnen dragen dan paarden, veel langer kunnen lopen dan paarden en veel minder aten dan paarden. Hij had dus bedacht dat ze beter kamelen in plaats van paarden konden gaan gebruiken.

Helaas liep dat iets anders. De hoeven van de kamelen waren veel te zacht voor het soort terrein. Ze hadden vaak kapotte poten en stopten dan met lopen. Maar daar hadden ze wat voor gevonden: van leer maakten ze schoenen voor de kamelen. Dus je zou zeggen opgelost. Maar een nog veel erger probleem was, dat de kamelen erg stonken. Zelfs zo erg dat paarden en ezels wegrenden wanneer ze kamelen roken. En op die smalle weggetjes in de bergen met die steile afgrond was dat niet zo heel handig en gebeurden er te vaak ongelukken. Oftewel, er kwamen geen kamelen meer haha!

Na dit grappige verhaal hebben we het huis bekeken en de saloon. Superleuk om allemaal te zien. Daarna hebben we een kort ritje gemaakt met de stagecoach naar het Indianendorp toe. Hier zagen we een wigwam, maar ook een zomerhut (met boomschors) en een zweethut (met dennetakken), dat eigenlijk een soort sauna was. Hierin konden de Indianen zich reinigen.

Ook hier waren weer superveel muggen door al het water, dus zijn we teruggegaan naar de auto om onze rit te vervolgen naar Lilloet. Helaas was Lilloet niet meer wat het geweest was (denk ik). Er stond veel te koop en er was niet veel te doen. Na een beetje te hebben rondgelopen kwamen we het Miyazaki huis tegen. Een schattig huisje om te zien en het bordje OPEN hing bij de voordeur. Dus gingen we naar binnen. Dat hadden we beter niet kunnen doen…. Een dolenthousiaste dame vertelde ons alles over dokter Miyazaki die heel veel voor de gemeenschap had betekend. Hij was dokter, tandarts, dierenarts en nog veel meer en was de eerste Japanner in Canada die een onderscheiding had gekregen voor al zijn goede werk. PUNT. Tot zover heel interessant hoor, maar we kwamen niet van deze dame af. Vol overgave vertelde zij nog alles over zijn familie, over zijn werk, over haar werk, over een kind dat daar op bezoek was geweest, oftewel……..WE WILLEN WEG!

Na een half uur gaf ze dan eindelijk aan dat we ook nog even zelf boven konden kijken en dan gewoon onze weg konden vervolgen. Na een rondje op de bovenetage zijn we snel het huis uit gevlucht, bang dat ze ons nog meer wilde vertellen!

Na deze vermoeiende gebeurtenis stappen we de auto in en rijden naar Nairn Falls waar onze campground is.

Wederom is de weg ernaar toe geweldig mooi. Het is wel een lastig weg om te rijden, zeker met de camper. Scherpe haarspeldbochten naar boven en dan weer naar beneden, stijgingen en dalingen van 10-15%, oftewel opletten geblazen. Zeker wanneer je langs behoorlijke afgronden rijdt.

Toch nog zo’n 2 uur in de auto voordat we uiteindelijk de campground bereiken. Ondertussen bij Pemberton zien we nog wel de huizen van de Indianen, die nu natuurlijk niet meer in een Tipi wonen, maar in gewone huizen. Man, wat maken zij er een rotzooi van. Honden en katten op het erf, oude auto’s en rotzooi in de tuin. Zonde om te zien.

Maar uiteindelijk bereiken we Nairn Falls Campground, vlak naast de Nairn Falls, die we gelijk na aankomst gaan bekijken. Het is maar een wandeling van 3 km, dus lekker om even te doen na zo’n lange rit in de auto.

Ook deze waterval is weer mooi om te zien en we maken wat foto’s en gaan terug naar de camper. Kevin maakt een lekker broodje hotdog en daarna schrijf ik weer mijn verhaal.

We zijn nu 1,5 week onderweg en ik wil nog lang niet naar huis. Tuurlijk mis je de kids en onze Femmy, maar het is heerlijk hier en de natuur is zo ontzettend mooi dat je niet raakt uitgekeken. Gelukkig is het nog niet zover en blijven we nog genieten.